Emotie-archeoloog

Een emotie-archeoloog... 

Dat vind ik een mooie...

Altijd op zoek naar de onderliggende laag:

Waarom doet iemand zoals hij doet?

Wat zit er onder de emotie?

Waar komt iets vandaan?

Niet alleen bij de ander, maar zeker ook bij mezelf. Waarom voel ik me zo...?

Vaak stoppen we onze gevoelens weg, onderdrukken ze, als een bal die je onder water probeer te houden. 

En net als die bal blijven ze omhoog komen...

Hoe langer je probeert ze onder te duwen, hoe zwaarder het wordt, tot je het uiteindelijk niet meer kunt houden, en dan komt het met volle kracht eruit...

"Er zit iets dwars", zeggen we vaak. Er is iets, maar je weet niet wat. Maar het zit je wel in de weg...

Ik had het deze week nog: dat iets me zo raakte en dat ik niet wist waar het vandaan kwam.

Mijn vader (ons pap) heeft afgelopen dinsdag zijn laatste werkdag gehad, hij mag nu gaan genieten van zijn pensioen. 

En ik moest steeds huilen als ik daaraan dacht...

En dat vond ik zelf maar raar, want het is toch fijn voor hem. En hij keek er al een hele tijd naar uit,  dus wat doe ik dan moeilijk?

Maar het bleef me maar bezig houden, en ik voelde dus dat er meer was wat hier speelde... Meer bij mij...

En dan kan ik maar 1 ding doen, en dat is doorvoelen. Dieper voelen; wat zit hieronder?

En dat werd snel duidelijk: hier werd 1 van mijn thema's geraakt; angst om te verliezen...

Stoppen met werken is een nieuwe fase, heeft te maken met ouder worden, en ouder worden stopt ook uiteindelijk...

En nu ik dit typ raakt het me weer...

 'Verliezen'/ afscheid nemen hoort bij het leven, en ik weet maar al te goed hoe dat voelt... 

De dingen die we meemaken in ons leven, laten hun pijnlijke plekken na. Ik zeg vaak: er groeit een korstje over. Dat zorgt dat je verder kunt, dat het minder pijn doet. Maar de plek zit er nog wel...

Soms gebeurt er iets, vaak onverwacht, wat een 'oude' pijnplek weer even flink raakt, en het korstje er weer afstoot. 

En dat doet zeer, misschien niet op dezelfde manier, maar het gevoel vraagt wel weer om aandacht. 

En het enige wat je dan hoeft te doen is dat gevoel die aandacht te geven, het er gewoon te laten zijn... 

Dat is alles, en dat is genoeg...

💞