Afgelopen weekend waren we in ons bos
en zag ik ineens deze sliertjes hangen.
Ik had het nog nooit gezien, dus ging eens dichterbij kijken om te zien welke boom het was.
En ik was helemaal verbaasd toen ik de blaadjes zag. Een eik??
Nooit geweten dat die zo bloeit. Dat die überhaupt bloeit. (Wat natuurlijk eigenlijk wel logisch is, want hoe ontstaan anders eikels😅🤷🏻♀️)
Ik had er gewoon nog nooit bewust bij stilgestaan.
Het was me nooit eerder opgevallen.
En nu ineens kwam het op mijn pad.
Weer wat geleerd...🌳😁
Dat is hoe leren volgens mij mag gaan.
Natuurlijk. Vanzelf. Van binnenuit.
Je komt iets tegen.
Een situatie, een ervaring, een persoon.
En dat trekt je aandacht.
Het doet iets met je.
Je wilt er meer over weten.
Dus je onderzoekt.
Kijkt, leest, luistert, voelt, probeert, ervaart.
Tot het voor jou genoeg is.
En dan ga je weer verder.
Tot je het volgende tegenkomt.
Ik geloof dat je nooit klaar bent met leren.
Dat je eigenlijk ook altijd aan het leren bent,
ook al heb je het misschien niet in de gaten.
Maar het gaat dan niet om kennis.
Niet om diploma's.
Dat kan leuk zijn, en zeker iets toevoegen.
Maar het gaat om jou.
Jij mag leren voor jou.
Over jou.
Over het leven.
En dat doe je een leven lang...
💗
P.S. ik besef me nu dat dit waarschijnlijk ook de reden is waarom altijd een hekel had aan het maken van een POP...
Dan moest ik gaan bedenken wat ik wilde leren de komende tijd, en een plan maken hoe ik dat dan ging doen. Niet echt natuurlijk...🙄
Gelukkig kan ik best goed schrijven, dus ik maakte er wel een mooi verhaaltje van, en dan was het goed🫣😅